Joaquin Phoenix'in Joker'i eleştiriye bağlı olarak gereksiz yere kışkırtıcı, ahlaksız bir çöp modülü ya da akıl hastalığının izole edici tesirlerinin oluşturduğu bir karakter çalışmasıdır. Sinemanın gençleri şiddete özendirebileceği düşünülüyor. Gençlerin içindeki öfke ve şiddet eğilimini ortaya çıkarmak için bir kıvılcım olacağını söylüyorlar. Öyle ki Amerika'daki sinemalar, sinemanın gösterimi sırasında silahlı kuvvetlerin de bulunması gerektiğini düşünüyor. Pekala neden kimi beşerler berbat kahranmanlara böylesine bir sempati besliyor?
Toronto Üniversitesi'ndeki bilişsel psikolog Keith Oatley, “Okul öncesi çocuklarında empati ortaya çıkıyor ve kurgu hikayelerdeki kahramanlara sempati duyma ve özdeşleşme muhtemelen bundan kaynaklanıyor.” diyor. Bu tanımlama çoklukla kalabalıklar oluşturan karakterlerde daha tesirli oluyor. Aarhus Üniversitesi'nde irtibat ve kültür eğitimi alan Jens Kjeldgaard-Christiansen'a nazaran, berbat kahramanların hareketleri daha anlaşılabilir görünüyor zira “Gerçek hayatta biz de tam bir melek değiliz” diyor.
Kötü karakterlerde kendimizi buluyoruz
Kjeldgaard-Christiansen, “Kötü kahramanlar çok daha bizim üzere. Walter White (Breaking Bad'den) üzere bir adama baktığınızda, onun motivasyonları sahiden epey anlaşılabilir. Ailesi ve kendisi için iyi olanı istiyor; herkes için neyin âlâ olduğunu çok fazla umursamıyor. Bu yüzden istediği, gereksinim duyduğu ve inandığı temel şeyler açısından, izleyicilerden çok da farklı sayılmaz.” Bu çeşit karakterler, birebir vakitte büyüleyici bir yeteneğe de sahip oluyor. Meselelerini tesirli bir biçimde ele alıp bunun için cinayet işleyebiliyorlar ki bu da kendi sıkıntıları için bu kadar sert aksiyonlar gerçekleştiremeyen insanları cezbediyor olabilir.
Karakter hakkındaki birinci izlenimimizi kilit taşı olarak görüyoruz
Kötü kahranmanlara duyduğumuz sevginin arkasındaki bir öteki faktör de “öncelik etkisi”. Joker, Arthur Fleck’in yalnız ve başarısız stand-up komedyeninden çok daha karanlık ve şiddetli bir şeye dönüşümünü gözler önüne serdi lakin kurguda bir karakterle birinci karşılaşmamıza daha fazla vurgu yapma eğilimindeyiz. Bu birinci tasviri, tabiatlarının kilit taşı olarak kabul ediyoruz. Kjeldgaard-Christiansen, “Aslında onlar(kötü karakterler) olduğuna inandığımız karakter bu ve diğer her şey, o tabiata eklenmiş bir tıp yozlaşma ya da sonradan eklenen bir yapı.” diyor. Joker'i (başlangıçta ahlaklı, mutsuz bir adam olan) seri bir katile dönüştüren olaylara tanıklık ettikçe, birinci izlenimlerimize güvenen bizler Joker'i affetmeye mahkum olduk.
Joker'e karşı bir bağ hissediyorsanız, bu da sizin hakkınızda çok şey söylüyor. Kjeldgaard-Christiansen, “İnsanların birtakım kıssaların makûs kahramanlarına ne kadar çok misal olduğunu, karakteri sevdiklerini söyleme eğiliminde olduklarına dair ispatlar var” Bazı beşerler kendilerini berbat karakterlere benzetebiliyor ve karşılaştırmayı memnuniyetle karşılıyorlar. “Bu biraz makus bir açıklama, lakin gerçek dünyayla eşleşiyor üzere görünüyor.” diyor.
